Mutluluk Algısı.!

Tüm bu ismim üzerinde dönen tartışmaların içerisinde hiç etkilenmedim dersem yalan söylemiş olurum. Üzerinize doğru savrulmuş onca kelimeden elbet birisi gelip arkadan çelme takıp sizi yere düşürüyor. Yine yürür gideriz ama biraz da hafif sekerek..

Öznenin ben olmadığım yerde dahi insanların diğerlerinin çektiği herhangi bir sıkıntıya ya da acıya bakış açısının yamukluğu dikkatimi çekti. Yani iş öyle çığrığından çıkmış ki dile getirilmesi gereken minumum acı aslında kimsenin düşünüp de acı çekmediği Afrikada bugün açlıktan ölme seviyesindeki çocuklar olarak belirlenmiş ve bu bana çok doğru gelmez. Bir insanın çektiği acının şiddetini belirleyen tek başına her insanın farklı şekilde etkileneceği durumun kendisi değildir daha çok insanın yaşanılan ile kendisi arasında kurduğu ilişkidir. Burada açığa çıkan hissiyatı kavrayabilmek için çokca zaman empati aracına binip olan biten ile kendinizden doğanı algılıyorsunuz ve karşıdaki insana ulaşamıyorsunuz aslında.

İki insan düşünün ve her ikisinin de çekilen acıların sonunda intihar ettiğini.. Bu iki insanın ne şiddette bir acı sonucunda yaşamlarını sona erdirmek istediğinin bir ölçümü olabilir mi ki ? Daha doğrusu empati ile bu acıları gerçekten ölçebileceğinizi mi düşünüyorsunuz ? Birisi savaşta annesinin hamile göbeğinin kesilmesine şahitlik etmek zorunda kaldıktan sonra yaşamına kıyar iken diğeri ise annesinin 'oğlum senden bir şey olmaz' diye azarlaması sonrası olsun.. Ki bu ikisi de yaşanmıştır.

Sonuç ortada ise yaşanılanların ortalama insandaki algısı neyi değiştirir? Genelde herhangi bir durumdan değil onu yaşayanın kendisinden, insandan yola çıkmanızı tavsiye ederim ve bu yüzden eşiniz, dostunuz, sevgiliniz ya da arkadaşınız ile sağlıklı iletişimin muhattabı onu tanıma becerinizdir.

O insanın yaşamını algılamadan annesiyle olan ilişkisinin onun üzerindeki ağırlığını hissetmeden lan ben burada ekmek bulamıyorum sen anandan işittiğin azardan mı bahsediyorsun diyeceksiniz ? Hangisine saygı duyarsınızı değil insanların sıkıntısının ya da mutluluğunun şiddetinin ne olduğunu ve hatta böyle bir şeyin olup olmadığını empati yaparak her zaman algılayamacağınızı söylüyorum..

Yaşadıklarına bakarak yaşanılanların ne olduğunu kavrayamayabilirsiniz ki hemen hepsi Endonezyadaki pek çok çocuğun çektiği acıdan daha az 'acı' olsa da hayat Aristo'nun düz mantığına göre biçimlenmiyor çokca.

Annem'e yıllardır anlatmaya çalışıyorum ve o hala daha ülkedeki haber programlarının içeriğinden yola çıkıp Almanya'ya ayak basarak ne kadar şanslı ve daha da kötüsü mutlu olduğumu düşünüyor. Oysa ben birazını anlatsam onu ağlama duvarına döndürebileceğim yurt hayatımın içerisinde dahi belki daha mutluydum, annem bunu bilebilir mi ki ? Onu ağlatanın oradaki dört duvar arasına sıkışmış çocuğa dokunamadığını ve aslında ağlayanın kendi çocukluğu olduğunu ben ona anlatabilir miyim ?

Bu şekilde yaklaşımın içine gömdürdüğü insan sayısı oldukça fazladır maalasef ve ben bu konuyu çok önceleri çok daha rahat hissedip burada yazı yazabildiğim zamanlar da şu şekilde dile getirmiştim.

Okuduklarımdan değil de yaşadıklarımdan öğrendiklerim var.

Seni sadece mutlu değil aynı zamanda memnun da eden varolan koşullarının geçmişe göre biraz daha iyi olmasıdır. O "Biraz daha iyi koşullara" sahip bir dünyada dünyaya gelen insanlar ise senin gibi mutlu ve memnun yine olmayacaktır çünkü seni mutlu ya da tatmin eden bir önceki zaman diliminde yaşadığın kötü koşulların sana yaşattığı mutsuzluklardır. Bu mutsuzluklarının sonucunda ancak bir şeyler seni mutlu eder. Açık bir şekilde söylemek gerekirse mutluluk bana göre mutsuzluktan doğan bir sanrıdır.

Çizin en güzel yaşamın resmini ve orada bir insanı dünyaya getirin. Tüm bu geçmişten bağımsız insan orada ne mutlu bir hayat yaşayacaktır ne de sandığınız gibi senden başka bir insan olacaktır.

Yaşamda gördüğünüz her türlü olumsuzluğu gidermeye çalışın ama bunu o koşullarda yaşam sürenler için yapın sadece. Çünkü sadece onun içerisinde yer alan insanın mutlu olma şansı vardır. Balıkesir - Akhisar yolunu dedem gibi bir gece boyunca yürümek yerine otobüse biniyor oluşum beni hiç mutlu etmedi. O yolu yürümeyen otobüsün varlığına da sevinemez. Dahası o yolu her seferinde yürümek zorunda bırakılanın otobüse binen insandan daha mutlu bir hayat yaşamış olma ihtimali de vardır.

Sizlerden çok başka koşullarda dünyaya gelen ve sizin bugün sahip olduğunuz sorunların hiçbirisine sahip olmayan insanların kendi koşulları içerisinde ne ilginçtir ki en az sizin kadar mutsuz olma ya da şikayet etme ve gerekirse tüm bu koşulların ona biçtiği yaşamdan vazgeçme hakları dahi vardır

v.s. diye gider bu yazı da aklıma ne geldi bak.

Hiç unutmam burasını okuyan insan sayısı bir elin parmakları kadarıydı ve ben böyle çok yazardım. Haliyle çok fazla yorum gelmediğinden sanki bir başka dünyanın çok çok olan insanları vardı karşımda ve tüm bu yazılanları sonuna kadar benim anlatmak istediğim gibi anlıyor gibi gelirdi. O duyguyu çok özledim.. Yazarken dahi insan bir başka hissediyordu..

Reklamdan parayı daha sonra götürürüm diyerek bir kaç gün dinlenelim, o eski günlere doğru yol alalım.