Fanatizm Tiyatrosu!

Klasik bir futbolcu tipolojisi çizeyim ben size. Kendi takımının tribünlerinden gelir.Hem o takımın oyuncusu hem de o kulübün fanatiğidir, çok para versen de gitmez bazıları. Tribün psikolojsini sahaya indirdiği için kendi takım taraftarları tarafından tapılır iken rakiplerin de en sevmediği oyuncu olur.Özellikle derbilerde bir başka oynarlar, sevgi ve nefret karışır ortası yoktur bu futbolcularda. Lakin bu aslında çok fazla uzun sürmez..

ırkçı sataşmalar gibi haddini aşan absürdlükler de sıklıkla bu oyunculardan ileri gelir. Gol sonrası Dortmund'un tribünden yeşil zemine atadığı Greusskreutz'un hedefi yine eski Schalke'li Asamoah idi. Mergim Mavraj'ın beyanatına göre gol sonrası saldırı Asamoah'ın derisinin rengi üzerinden gerçekleşmiş. Yani; Kevin Greusskreutz ırkçı saldırılarda bulunmuş.

Kevin böyle bir şey olmadığını belirtir iken Asamoah bu gibi oyuncular hakkında konuşmanın anlamsız olduğundan bahseder iken yine eski Schalke'li teknik direktör Büskens ise vermiş veriştirmiş.

Ben bu oyuncuların bildiğimiz anlamda bir ırkçı saldırı gerçekleştirdiğine ya da kafalarında o tarz bir düşünce olduğuna inanmıyorum.Öyle olsa kendi takımında Santana ile misal nasıl anlaşacak? Daha çok Schalke'li olduğu bilinen Asamoah'ı çıldırmak, kızdırmak için aşırıya kaçılmıştır ve aynı zamanda bu gibi söylemlerin ne kadar tehlikeli olabileceğine de kafaları basmaz. Maksat fanatikliğini göstermiş olsun zira iş bir süre sonra tribünde anıldığı şekilde oyunu devam ettirmek.. Esir alınıyorlar, farkında bile değil pek çoğu.

Bugünkü Profesyonel arena öyle bir şey oldu ki gereğinden fazla fanatizmin yüzde doksan beşi tiyatro. O ortam buna izin vermiyor.. Bana misal pek çoğu samimi de gelmiyor artık. Asamoah gibi şeker bir adama eskiden Schalke forması giydiği için gol sonrası üzerine gidip "alalbalanla" yapmak komik ötesi bir durum.. Şimdi taraftarlar biraz daha forumlarda filan konuşur en fazla.