"Bu benim İtalyam"

dedi Prandelli.. üstelik "gurur" duyarak değil sadece bir gerçeğin altını çizmek istercesine..

Taktik dehası olarak üzerinde çok durduk Euro 2012 öncesi.. Hep dedik; O Fiorentina, Van Gaal'in final oynayıp hem ligi hem kupayı da kazanan Bayern'e kök söktüren tek takımdı. Rekor kırdığı Fiorentina sezonunda puanlarının silinmesi de yine bahtsızlığına bir örnek.. Ki eşinin kanser olması, vefat etmesi gibi gerçek acılarla bezenmiş çok başka bir hayatı olduğunu da belirtmiştik..

İspanya'ya karşı ilk defa 3-5-2 oynattı takımı.

Üçlü defansın belki de en önemli zaafiyeti kenarların çizgiye indiğinde yaşatacağı sıkıntı. Lakin İspanya'daki iki kenar oyuncu da çizgiye değil de içeri doğru giren İniesta ve Silva olunca bu taktik en azından maç öncesi oldukça mantıklıydı. Hırvatistan karşısına üçlü defansla çıkacağını düşünmüyorum mesela.. Prandelli burada merkezi kalabalık tutan İspanya'ya karşı özel olarak hazırlanmıştı. Top rakipteyken beşli defans ve önde topun olduğu bölgeye doğru kayan üçlü orta saha ve presten muaf tutulup gerideki pas seçeneklerini kapatması gereken ilerideki ikili.. Topa sahip olduğunda 4-3-1-2'ye dönüyordu yine..

Bu taktik tuttu. Üstelik sağlam bir savunma yaparken takım hücuma her an hazır ve nazırdı. Çok iyi kontralar geliştirdi ama Balotelli'nin disiplinsizliği sıkıntı yarattı.

Lakin Del Bosque'nin de Navas hamlesi kayda değer bir teknik direktör hamlesi olarak hafızaya kazındı. Keza Di Natale..

Çok uzun analizi hak eden muazzam bir maçtı, her açıdan.. Şu ana kadar en keyif aldığım karşılaşma buydu ve bunun nedeni İspanya değil Prandelli'nin yeni İtalya'sıydı..

Bu O'nun İtalya'sı.. Çok güzel, çok keyifli..



..değinmeden geçemedim. Burada Buffon'un sezgisi ve kaleci olarak değil de bir defans oyuncusu olarak kendisinin geçilmesine "sezgisine "güvenerek atacağı çalımın nasıl olacağını önceden kestirip topu alması muazzamdı.. Zaten N'Kono olmasaydı o belki de futbolcu olacaktı..