that's it

Waldeinsamkeit

Wald: Orman

Einsamkeit(aynzsamkayt): Yalnızlık

Bu güzel Almanca kelimeyi sıklıkla ormanda yalnız olma/kalma, doğayla başbaşa olma hissi olarak çevirirler, çok doğru değildir.

Gerçekte şudur: Ormanda doğayla başbaşa kaldığında kendi yalnızlığınla yetinme ve bununla mutlu olma hissidir. Başka bir şeye ihtiyaç duymamaktır da aynı zamanda.

Bu arada 'dünya kediler günü' kutlu olsun.

Once Upon a Time

Çocukluğumda sinemanın farklı anlamları oldu. Her şeyden önce biz gidemiyorduk yatılı öğrenciler olarak. Her pazartesi arkadaşların sinema içerikli muhabbetlerini dinlemek farkımızı ortaya koyuyordu. Biz duvarlar arasına sıkışmış ve özgürlükten yoksun, onlar ise özgür, sosyal ve gezgin. Bunu bize hatırlatan ise sinemaya gitmek oluyordu. O günlerde yurt dışında bir yerde herhangi bir etkinlikte bulunmak o kadar önemliydi ki.. Okula başlayasıya kadar köyümden Balıkesir'in merkezine -yani şehre- dahi gitmemiş bir çocuk olarak böyle şeyler inanılmaz çekici geliyordu yurdun duvarları arasında cirit atarken..

Biliyor musunuz bu yaşamda kızlar konusunda ilk defa  ortaokul yıllarının başında işler iyiye gitmişti. İki yıldır her hareketi gözlenen platonik aşk yaşadığım kız  bana arkadaşıyla  haber yolladı. Hiç unutmuyorum merdivenleri ışık hızıyla çıkıp soluk soluğa yanına gittiğim anı. Sınıf kapısının hemen arkasında bulunan askılıkların olduğu yerde duvara yaslanmış, bir ayağını kaldırmış vaziyette beni karşısına aldı. Gözleri kocamandı ve o büyük gözlerini sonuna kadar açmış bir şekilde bana bakıyordu. Bak aradan geçmiş bilmem kaç  yıl, o an zihnimde çakılı kalmış. Çünkü onu o şekilde izlemek bile çok büyük lükstü o yaşamda. İlkokul bittiğinden bu yana görüşmemiştik.

ve dedi ki 'Cumartesi öğlen Fil Pizza'ya gelir misin?'

İlk başta evet dedim. Hayatımda o zamana kadar dışarıda herhangi birisiyle görüşmemiştim. İlkokul bitmiş, ortaokul öncesi İngilizce hazırlık dönemiydi.  İzmir'inin en önemli caddesi olan Kıbrıs Şehitler'de yer alan Fil Pizza'yı ben hariç herkes biliyordu. Ben bilmiyordum. Orası neresi? Çok daha önemli olan sorun ise oraya ben nasıl gideceğim? Para? Yok. İzin? Yok. Fil Pizza neresi? Bilmiyorum. Birkaç aksilik daha üst üste gelince cuma günü yanına gidip 'hayır gelemem' dedim. Elbette nedenlerini de söyleyemedim.  Dışarıya bizi bırakmıyorlar asla diyemezdim.  O da bu 'çıkma teklifini' hayır olarak algıladı filan. Sonrası çok da sorun olmadı çünkü ilkokul beşte aynı sınıfta olduğumda ateşlenmişti her şey. Hazırlıkta farklı sınıflardaydık ve o senenin başı daha çok geçmişten gelen bir şeydi. Yaşamda kaçırdığım onca ilişkilerin de başıydı belki de.

Sonra sürekli yurtlardan kaçtım. Uzunca süre Fil Pizza'ya gidip yine hayatımda ilk kez mayonezli ketçaplı parça pizza yedim. Mutlu oluyordum bu salak eylemi yapmaktan. Sonra sürekli filmler izlemeye sinemaya gittim tek başıma. Bunu o kadar çok sık yaptım ki.. O dönem Kemeraltında Şan sineması yeni açılmıştı. Sadece Konak meydanındaki Çınar ve kordon'daki Karaca (İzmir) sinemaları vardı benim güzel memletimde. Şan aynı yere üç tane sinema birden açtı. Ve ben bazen öyle sık gidiyordum ki o üç filmi de izlemiş ve tekrardan birisini seçerek ikinciye giriyordum. Seanslar yetişemiyordu tek başıma başladığım sosyalleşme girişimlerine.

Önceleri hiç yapamadığımız o pazartesi muhabbetlerine katılma isteği ve sosyalleşme çabasıyla gitmeye başladım ama sonra başka bir şeyi keşfettim. Yaşam gerçekten o dönem zorluydu ve sinema en azından bana üç saat boyunca başka bir dünyayı sunuyordu. Her yer karanlık oluyor ve ses öyle bir hükmediyordu ki ortama.. En kötü film dahi en azından yine o dönemin çocukluğunu içerisine alıyordu. Sinema kaçıştı ama aynı zamanda her zaman elimin altında bulunan mutluluktu. Sabah içilen kahve gibi.. 'en azından üç saat' beni farklı dünyalara götürüyordu. Unutmak bazen mümkün değildi ama o dönem en çok ihtiyacım olan şey içerisinde yaşadığım dünyayı birkaç saatliğine unutmak..

Bugünlerde de kitap..

Eskiden klasikler, enteresan romanlar, siyasi içerikler, felsefe ve dil açısından belli ölçüde nitelik kaygısı taşıyarak seçimler yapıyordum. Artık çok şey önemli değil. Bakılan tek nokta içeriği beni kendisine çekerek gündelik yaşamdan koparabilir mi?  Polisiye dahi olur, o derece.  '10 maddede hayatın anlamı' tarzı  gerzek kişisel gelişim kitapları hariç her şeyi okuyabilirim. Akıcı bir roman olabilir ya da çok sevdiğim yazara dair beni heyecanlandırıp içine gömecek biyografiler, içerikler v.s.

Hayat kurtarıyor desek yeridir. Enteresandır, bazı kitapların içerisine girmekte zorlanıyorum. Yarıda bırakmak gibi bir huyum olmadığından ısrar ediyorum üzerinde. Okuma esnasında çok sık mola veriyorsunuz haliyle. İşte tam bu zamanlarda sık sık okuduğum içerikten kopuyor ve çok şeyi sorgulamaya başlıyorum. Başka bir insan çıkarıyorum içimden ve başka bir hikaye yazıyorum bizzat yaşanılanların üzerinden. İşte o zaman kendimden nefret etmeye başlıyorum. Dışarıdan bir başkası olarak kendime baktığımda büyük  hatalar yaptığımı görüyor ya da daha doğrusu anlıyorum.

Görüyor ama yapamıyordum kendime ait doğruları.  Artık zamanla gelişiyorum. Okumaktan sıkıldığım kitapların bana verdirdiği zorunlu aralarda sürekli yaşamımı sorgulayarak doğruları yapmaya başladım. Daha az konuşuyorum. Daha az telefonlara çıkıyorum. Daha az diğerlerin bana hiçbir fayda getirmeyecek olan problemleriyle ilgileniyorum -hatta bugünlerde hiç ilgilenmiyorum- Daha kendi içime, daha doğru, daha dingin, daha huzur..

OK! but first, Coffee

Her şeyin dibe vurduğu, anlamsızlaştığı ve zorlaştığı zamanlarda dahi  diyorum ki en azından sabah kalktığımda gün henüz yeni yeni ağarırken içtiğim ilk kahvenin tadı var.

nach der Arbeit

..

Regina Spektor - Hero

"ben bu hikayenin kahramanıyım, kurtarılmaya ihtiyacım yok "

13 Şubat

Bazen şöyle 'depresyonun birinci günü' filan diye not tutabilseydi keşke diyorum. Ergen genç kızların günlüğüne dönerdi muhtemelen ama insan öyle bir ruh hali içerisinde her şeye dönüşebilir.

Bu arada iyiyim, daha iyi.

Yaşamımdan çıkardığım insanların  bunda payı yüksek. Enteresan olan kısmı herhangi bir insanı aramadığınız gibi size kattıkları hiçbir şeyin olmadığını daha iyi görüyorsunuz. Bu bazen etkilendiğiniz bir kadın dahi olsa durum değişmiyor, kurtulduğuna seviniyorsunuz.  Varlığı gerçekte ne ki? Kafanızda yarattığınız içerikler.  Mesele daha çok genel olarak cinsiyet ayırmadan insanın diğeri ile kurduğu ilişki.

Tam da burada durmak gerekir.

Ben genelde insanlarla konuşurken ayrıntıya girer,  yoğun bir empatiyle  karşı tarafın yaşamına odaklanarak içeriye girmek isterim. İş yerinde çok sevdiğim bir arkadaşım var, benzer özelliklere sahibiz. Bağımlı olduğu bir konudan onu söylemlerle etkilemeye çalışarak kurtarmaya çalışıyorum.
Nişanlısı ile geleceği kurgulamasından kredi borçlarına ve beraber geçirecekleri vaktin öneminden ve bağımlılıklardan.. Çok şey daha.  En azından bir süre onun yaşamını yaşıyoruz.Yanımdaki beraber çalıştığım Can'ın gelecekte daha iyi bir karaktere sahip olmasının yanında donanımlı olmasın sağlayacak etkileşimlerde olması için çaba harcıyorum.

Sevgilim olduğu dönemlerde bu yüzden sorunlar yaşadığım oldu. Bazen herhangi bir insanı/olayı  ona anlatırken eğer bu kadınsa sıklıkla yanlış anlaşılıyor ve kıskançlık krizlerine neden oluyordum. Oysa biraz dikkatli analiz etse hemen her olayı ele alış şeklim birbirlerine benzer şekilde. Kısaca benim yaşama bakışım bu. Bir insanı tüm ayrıntılarıyla özel bir kişi olarak ele alıyorum. Her insan yeteri kadar yakından bakıldığında nev-i şahsına münhasır özel içeriklerdir.  Bu da bir sorun değil kesinlikle.

Yalnız burada fazla olan ben değilim, eksik olan diğerleri.

O nasıl bir iletişimliktir?

Çevremde istemeden sürekli seni sömüren ve fakat sana en ufak bir katkı sağlamayan insan ordusu yarattığımın farkında vardım.  Bunlardan en çok vaktimi çalanlardan dört beş tanesine veda ettikten sonra daha iyi hissettim kendimi. Çünkü insanlar birbirleriyle konuşmuyor, daha çok monolog halinde kendi sorunlarından bahsediyorlar ya da işe yaramaz ayrıntılardan. En nihayetinde kimse diğerine dokunmuyor. Toplamında verdiğinizden çok azını geri alıyorsunuz.

İki şey oluyor gerçekte. Ya sürekli kendi anlattıkları üzerinden bana sorular soruluyor ya da ben onların anlattıklarından sonra girdiğim dünya içerisinde sorular soruyorum.  En nihayetinde dinlenilen karamsar müziklerin ruhunuzda yarattığı olumsuzluklar gibi size kalıyor tüm dertlerin en sıkıcı detayı. Sanki anlatıp benim omzuma yükleyip çekip gidiyorlarmış gibi.

Geçen bir arkadaşım çağırdı, gitmedim. Bu son süreçte hep oluyor. Muhabbet etmek gerçekten benim gibi çok konuşan insan için dahi sıkıcı hale gelmeye başladı. Kitapların dünyasında pek de gerçek dünyada bulunmayacak titizlikte yaşanılan ince ruhları özlüyorum. Maalesef kendi yaşamım içerisinde bunlardan pek yok. Sessizliği sevmeye başladım.

Uzun zamandır aşkın yaşla ilintili olduğunu düşünürdüm. Ona duyulan inanç ancak ergenlik zamanlarında mümkün olabilirmiş gibi gelirdi. Oysa bugün görüyorum ki fizik olarak bana çekici gelmesinin ötesinde ruhsal açıdan hiçbir insana dokunamamışım ya da onlar bana. İkisi aynı anda hiç olmamış. Geriye doğru baktığımda hiçbir ilişkide 'bana vakit ayırsın' dememişim. 'onunla konuşmam gerek bu zor zamanlarda' diye bir ihtiyaç duymamışım.  'Şu zor zamanlarda sadece onunla konuşmak bana iyi gelir' diye bir cümle içimden hiç geçirmemişim. Bugün şöyle bir bakıyorum etkilendiğim insanlara..  Değişen bir şey yok.

Arkadaşlarıma baktığım zaman tek tük enteresan karakterler var. Çok az konuşmama rağmen çok iyi keşifler yapan, algısı yüksek ve kavrayışı iyi olmalarının yanında ilgilendiği detayların da güzel olduğu birkaç isim sayabilirim ama maalesef onlara ayıracak zamanım yok denecek kadar az. Biz artık belli bir noktadan sonra insan seçmiyoruz daha çok yaşam içerisinde bulunmak zorunda olduğumuz noktada denk düşen üç beş insandan birisiyle daha yakın olmak kadar özgürlüğümüz var.  Tam da bu yüzden çok daha fazla para kazanabileceğim bir başka işi reddettim. Oradaki sayı üç beş bile değil çünkü.
                       
                                     TAVSİYE!




Hemen gidip izlemeye başlayın. Netflix İspanya'nın harika dizisi. Ve bence bu dizinin en güzel sahnesi.

Güzel planlanmış bir soygun dizisi olmasına rağmen tıpkı Dr.House'da olduğu gibi yaşama dair muazzam güzel detaylar da var. İyi kurgulanmış soygun kadar fazlasıyla iyi irdelenmiş karakterler de ilginizi çekecektir.. Bir başka detay da güçlü kadınların bu dizideki fazlalığı. Öyle bir yaşamın içerisindeyiz ki bu tarz kadınları seviyorum.

İşte onlardan en güzeliyle de size veda edeyim. Kürk Mantolu Madonna'nın Puder'inden gelsin..

"Bilhassa tahammül edemediğim bir şey, kadının erkek karşısında her zaman pasif kalmaya mecbur oluşu... Neden? Niçin daima biz kaçacağız ve siz kovalayacaksınız? Niçin daima biz teslim olacağız ve siz teslim alacaksınız? Niçin sizin yalvarışlarınızda bile bir tahakküm, bizim reddedişlerimizde bile bir aciz bulunacak? Çocukluğumdan beri buna daima isyan ettim, bunu asla kabul edemedim."

Maria Puder

it is important

Müzik önemlidir.

Gerçekte ben daha çok 'estetik ortak payda' diyorum. Tam da bu yüzden dinlenilen müziğin tarzı çok önemli değil. Eğer ortak estetik payda varsa her türden müzikte kulaklığın birisi diğerine verilebilir.  Tarzların büyük oranda önemi yoktur dinlenilen müzik ya da okunan kitap ya da izlenilen film olduğunda.

Bir manzaranın güzelliğinden, bir müziğin tınısına ya da iki kelamın derinliğine kadar ortak algı her şeydir uzun süren ortaklıkta. İster sevgiliniz olsun ister ev arkadaşınız..

İnsanların yaşam yolculuğuna bir arkadaş seçme noktasında en büyük kriterler olması gerekirken bunlara çok az dikkat ediliyor. Fiziki özellikler, kariyer ve daha pek çok ayrıntı bunların önünde yer alıyor.

Haliyle  mutsuz evliliklerle dolu bir çevreye sahibiz.

Bazen dünyadaki tüm insanların aynı şekle sahip aynı işi yaptığını  hayal ediyorum.  Sadece erkek ve kız diye ayrıldıklarını düşünün.  Böyle ütopik bir dünyada ancak insanlar kendilerine doğru insanı seçme şansına sahip olurlar.

O zamana kadar şans yanınızda olsun.