İstanbul.!

Uzun zaman oldu. 6,5 yıl içerisinde sadece bir kez gidebildim İstanbul'a.. O zamanlar iki yıllık bir Almanya yaşamı sonrası gelmiştim ve inanamadım değişime.. İnsanın hayatında unutamadığı anlar var ya o günlerde o şehirde yaşadığım yabancılık da bu yaşamın unutulmaz karelerine eklendi.

Türkiye'de geçirilen 24 yılın tamamı o ülkenin içerisindeydi.. Sokaklarında, yurtlarında, bahçelerinde.. En diplerinde gezindim ben yeri geldi.. İzmir'in herhangi bir sokağı elim kolum gibiydi.. Ankara'nın Sakarya'sı ve daha varoşları da bahçelisi de bizimdi. Hayatımın hiçbir anında o ülkenin hiçbir sokağında tedirginlik duymadım yürür iken..

Derler ya 'Burası böyle komple benim'

öyleydi..

Geceleri yurttan kaçtığımızda basmanenin çevresinde gezinirdik sabahlara kadar.. Saçlar belime kadar kulakta eyfel küpesi Sincan'ın ağır mahallerinde dolanırdık.. Değil olağan nezarathane muhabbetleri eylemlerdeki gözaltılarından ya da olası bütün ihtimallerden belki korkardım biraz ama çekinmezdim.. Bastığım her yer doğup büyüdüğüm mahallem gibiydi ki ben çok yere ayak bastım orada..

9 yaşında tek başladım tek başıma şehirler arası yolculuklara.. Beni Aydın'a bırak Sivas'ın bir ilçesine ya da Konya'nın Çumrasına.. Eskişehir'e Bursa'ya.. Evimiz, ailemiz olmadığından her yeri sahiplendik.. Hiçbir yere ait olmayanlar her yere aitmiş gibi davranırlar derdi Kinyas.. Öyleydi.

Sadece 2 yıl çok başka bir hayatı yaşamak yetti bunların sonlanmasına.

Havaalanından inip taksiye binmemle başladı yabancılık.. Münih'de onca cezayı yedikten sonra yer yer sonrasında arka koltukta dahi emniyet kemeri arama telaşında buldum kendimi. Dahası sonrasında üstelik şöför yanında o kemeri bulamadım.. Nerde abi bu emniyet kemeri dediğimde 'ötüyordu biz de kestik' diye cevap alınca eskisi gibi gülemedim de.. Tedirgin oldum ki atlatamadım o yabancılık hissini..

Parasına, sokağına her şeyine o şekilde yabancılaşmak.. 24 yılda elde ettiğini iki yılda kaybetmek çok da adaletli değil gibi geldi bana. Geçen sene Prag'ı bahane ettim yılbaşında başka bir şeyi ve bu yaz da durduk yere çalışasım geldi filan.. Hep o korkunun bir daha olmaması adınaydı belki de çok şey bilemiyorum ama artık bunu kabullendim gibi..

Dahası burada geçirdiğim her an hep geri dönecekmişim gibi.. Eskisi gibi kısa süreliğine gelmişim gibi..

Zaman yettiği sürece çok kişiyi göreceğiz.. Blog da yaklaşık iki hafta kapalı kalacak artık. Pazartesi'ye kadar da ben evimden uzakta olacağım ve sonrası İstanbul.. Hagi'si de Mainz'ı da biraz beklesin.

Sadece İstiklal'de yürür iken.. sanki buradan hiç gitmemişim gibi bir an hissedeyim bana yeter.. Başka da bir beklentim yok.!

Görüşmek üzere..