Fenerbahçe'nin yürüyüşünden bir kare. Ali İsmail Korkmaz'ın anne ve babası. Arkasında ise gülümseyen gencecik bir çocuk.. Oğulları.
Bugün Kasımpaşa maçında her zaman olduğundan çok daha geniş bir katılımla taraftarlar ismini haykırdı. Ailesi tribündeydi. Mozambik'ten X gelse zoom yapan kameralar hiçbir şekilde göstermedi. Slogana dair yine tek kelam edilmedi. Sosyal medya neyse ki konuyu gündemde tutmaya devam etti.
Ben sloganının Fenerbahçe'nın içerisinde bulunduğu -haklı dahi olsa- birleştirilmesinin manasızlığını belirtmiştim. Bu konuyu ilerleyen zamanda belki bir daha geniş ölçekte değinmem gerekiyor belki ama nihayetinde yine aynı yazıda belirttiğim gibi Ali İsmail'in davasını daha fazla gündemde tuttuğu için bir kez daha teşekkür etmek gerekir.
Hepsine içten teşekkür..
1 yorum:
Şu resim yok mu şu resim; 2 resimden alttaki.
işte o beni bitirdi.
ben de babayım. benim oğlan 9 aylık henüz. masum, tertemiz, muhtaç.
Ömrü yeterse bizim çeyreklik bigün büyüyecek, kendi ayakları üstünde duracak.
O benim sevgime, varlığıma, nefesimin sıcağına hep muhtaç olur mu bilemem ama şunu biliyorum ki ben ona hep muhtaç olacağım.
Allah dileyen herkese hayırlı evlat nasip etsin ve Allah kimseye evlat acısı yaşatmasın diyorum ama
şu resim yok mu şu resim; alttaki resim; babanın gözlerindeki akamamış gözyaşı parıltısı ve sıktığı dudakları; işte ben o babayım şu anda.
Ve sorsanız Ali İsmail Korkmaz'ın anacağzına; deseniz ki ayağının altına cenneti değil de cehennemi koysak, Ali'ni geri versek diye; gözyaşları ile söndürür cehennemini, Ali'm der, Ali'mi verin bana.
Empati ağlatır agalar.
İnsan geçmişindeki insanlarla ilgili herşeyi unuturmuş da bir tek onun nasıl hissettirdiğini unutmazmış.
Çok his kaldı bende bu olayda.
Ressamın paletinde uçarı cânım renkler de var, 'son tekme' adını verdiğim lağımımsı renkler de.
Mekanı cennet olsun Ali'nin, Allah gani gani rahmet eylesin.
Yorum Gönder