Erken Kaybedenler.!

Emrah Serbes'in iki polisiye kitabının sonrasında yazdığı küçük küçük hikayelerden oluşan eseri. Genelde bacak kadar veletlerin hocasına, abisinin kızarkadaşına-çok iyiydi bu- , mahallenin genç kızına olan aşklarını konu ediyor ve Alper Kamuvari bir tadı yakalamış.. Alın, bir solukta bitirin zira çok keyifli. Neden çabuk okuyacaksınız diye soracak olursanız çünkü tamamen sizin mahallenin içerisinden çıkmış. Sahiciliği en büyük çekiciliği. Onun deyimiyle "taşrada ve kainatta, yapayalnız kalmış çocukların hikayesi"

Hikayeler çok güzel, dili çok akıcı ve sıkmadan, şişirmeden.. Dinlenmek için, onca sorunun arasında kafayı dağıtması için elime aldım ki o dünyamın içerisinden beni çıkarıp aldı..

Yalnız son sayfa ise..

".. Ertesi sabah kıraathanenin önünden geçerken babam çağırdı. Boş bir masaya oturttu beni.

-Apartmanın girişindeki lambayı sen mi kırdın Bülent ?

-Hangisini?

-Otomatik yanan, sensorlu lamba.

-Hayır.

-Komşu görmüş, yalan söyleme. Süpürge sapıyla kırmışsın dün gece.

Önüme baktım...

-Neden kırdın?

Cevap yok.

-Hasta mısın evladım? Söyle bana, neyin var, neden kırdın lambayı, yapma böyle..

-Kırdımsa kırdım, ne olacak! Çok mu değerliymiş?

-Lamba senden değerli mi evladım, lambanın amına koyayım, lamba kim? Yöneticiye de dedim. Lambanızı sikeyim, kaç paraysa veririz. Sen değerlisin benim için.

-Beni görünce yanmıyordu baba..

-Nasıl yaa..

-Görmezden geliyordu, yanmıyordu. Kaç sefer yok saydı beni.

- E beni görünce de yanmıyordu bazen, böyle el sallayacaksın havaya doğru, o zaman yanıyor.

-Hadi ya! Sahiden mi?

-Evet. Ucuzundan takmışlar. Bizimle bir alakası yok..

Babama sarıldım, yıllar sonra.