Benim ve Beckham'ın Hikayesi!

Babam Ted, yerel Orman ve Bölge Ligi'nde yer alan Kingfischer takımında oynardı. Biz de annem Sandra, ablam Lynne ve o zamanlar daha bebek olan kardeşim Joanne'le birlikte onu seyretmeye giderdik. Babam, Mark Hughes gibi oynayan ama ondan daha sert bir santrafordu. Leyton Orient takımının seçmelerine katılmış ve bir kaç yıl da Finchley Wingate takımında yarı profesyonel olarak oynamıştı. Sürekli ofsayta düşse de iyi bir oyuncuydu. (Ofsayt kuralını öğrenmem bir hayli zamanımı almıştı; Babamınsa bu kuralı öğrendiğini hiç sanmıyorum) onu izlemekten büyük zevk alırdım.Oyundaki her şeyden zevk alırdım ve futbol oynamanın onun için çok şey ifade ettiğini bilirdim.Bana koçluk yapmaya vakit ayırmak için düzenli olarak futbol oynamayı bıraktığını söylediği zaman sekiz ya da dokuz yaşındaydım ama daha sonra bu konuda hiç konuşmadıysa da bu fedakarlığın onun için ne anlama geldiğini çok iyi anlamıştım("benim hikayem", David Beckham, Sayfa 17,)



Babamı futbol oynarken hiç görmedim çünkü o Almanya'da ben Türkiye'de yaşıyordum. Anlatırlardı onun nasıl adam geçtiğini.. Misal beş tane adamı geçip yerinden bir santim dahi kıpırmadığından sık sık bahsedilirdi. Yusuf Şimşek misali yürürken değil dururken adam geçen, yetenekli ama takıma faydası çok da fazla olmayan futbolcu olarak tarif edilirdi. Almanya'da da oturduğu kasabanın futbol takımına girmiş ama ben onu yeşil çimlerin üzerinde bir kez olsun göremedim. Takımla çekilmiş fotolarını gördüm albümlerde sadece..Açıkça söylemek gerekirse çocukluğumda en çok merak ettiğim konuların başında bu geliyordu. Bazen garajdan arabasını almaya doğru giderken bizim topumuz önüne düşerdi ve ayak içi bir plase atardı, o bilmezdi ama ben o topun tekrar onun önüne düşmesi için neler neler vermezdim ?



Yedi yaşımdan beri babam beni evimizin yakınında bulunan North Circular Road'un oradaki Wadham Lodge adlı yerde Kingfisher takımının hafta içi akşamları yapılan antrenmanlarına götürürdü.. ..dahası serbest vuruşları burada öğrendim ben.Herkes işini bitirip sosyal kulube gittikten sonra, yalnız başıma ceza alanın hemen dışında durup kaleye şut çekerdim.Top kale direklerine her isabet ettirişimde babamdan 50 peni fazla harçlık alırdım.Bir de babam sırtımı sıvazlardı ki bu en az harçlık kadar önemliydi.



Erbendorf beş bin kişilik bir köy. Türklerin kaldığı birbirlerine yapışık fabrikanın tam karşısında annemim ve o zamanlar babamın da çalıştığı fabrikaya ait apartmanlar vardı. Önünden geçen yolun biraz ilerisinin sağında kasabanın maç yaptığı fileleri olan kaleleri çok büyük bir çim saha vardı. İki kale direği arası biz çift kale maç yapardık, o derece büyük gelirdi. Kasabanın takımı orada antrenman yapardı. Yazları geldiğimde lisansım olmamasına rağmen onlarla beraber idman yapmama izin vermişlerdi, hafta içi iki gün. Bunun için yaşıyordum ben tüm haftayı lakin yalnız başıma. Babam futbol oynamamdan nefret ederdi. Dokuz aydır beni görmemesinin verdiği yabancılıkla ilk başlarda yasaklayamadı ama sonrasında terlememi bahane ederek her şeyim olan antrenmanlara gitmem yasaklanmıştı. Ben her şeye rağmen gizli gizli gider ve eve gelmeden elinde havlularıyla ablalar beni beklerdi zira ne yaparsam yapayım terlemekten kurtulamıyor ve her seferinde yakayı ele veriyorduk..



"Bir keresinde , topu benden almak için birisi ayaklarıma dalmıştı ve babam da bundan hiç hoşlanmamıştı ama her zaman olduğu gibi ikili mücadelelerde yere düştüğümde ayağa kalkıp oyuna devam etmemi söylemişti. Ara sıra böyle sertliklere maruz kalabileceğimi hatırlatarak beni uyarmayı da ihmal etmemişti.Eğer bütün akşam ortada dolanıp gördüğü bütün oyunculara bana sert girmemelerini söylerse orada bulunmamın hiçbir anlamı kalmazdı.."(syf 18)

"..formalarımzı yıkayan, bizi arabalarla oradan oraya götüren,bizimle birlikte seyahatlere çıkan ya da para toplayan ailelerimiz de bu işin içerisindeydi.Takım altı yıl boyunca birlikteydi ki bu ailelerimizin de o kadar zaman birlikte olması anlamına geliyordu.. ..takıma para toplamak için aileler akşam yemekleri ve cuma dansları organize ederlerdi.Antrenmanlara beni babam götürdüğü halde, kuaför olan annem de bana ve futboluma en az babam kadar zaman ayırmıştır.Araba kullanabilen tek anne oydu ve eğer bir yere minübüsle gidilecekse araba kullanma işi hep ona kalırdı.Babam işte olduğu zamanlar olmam gereken zamanda ve doğru çantanın içindeki doğru eşyalarla birlikte yanımda annem olurdu " (syf 24)





Yurtta vakit çoktu ben buna bağlıyorum. Sadece sıradan birgünün içerisinde dört-beş maç olurdu en az.. Babamdan gelen yetenek de söz konusu, mümkün. Lakin oynadığım "D gençler" de açık ara en iyisiydim. Öyle ki o topsuz antrenman sonrası yapılan çift kale maçında karşı takımın tamamını geçip minyatür kalelere golleri atıyordum ve beni bir kez olsun babam izlemedi. Diğerlerinin babalarından da yanlışlıkla birisi diğerini geçtiğinden ya da çocuğun ayağına top oturduğunda çıkan bravo sesleri hocanın düdüğünü dahi bastırıyordu. Nedendir bilmem futbolu çok seven babamın bir kez olsun beni izlemesini o kadar istiyordum ki iki bilemedin üç antrenmanı feda ederdim bunun için ama mümkün değildi. Sadece bir kez geldi o da antrenman bitişine denk geldi. Antrenörle konuşup beni bir daha almamasını söylemiş, eve geldiğinde bana bunu söyledi ve umarsızca antrenörün "oğlunuz çok yetenekli, yapmayın ne olur " diye söylediğini de ekliyordu. Bağırdım.. Öyle bir bağırdım ki benim hatırladığım ilk ve son tokatı yemem dahi beni durdurmadı. Garip gelecek ama böyle kızdığım zaman gözüm kararıyor ve tüm korkularım gidiyor birden, çocuk yaşımda üzerine gidiyordum babamın ve bağıra bağıra şunu söylüyordum " Gideceğim oraya ve sen karışamazsın!!!" Artık ağlamanın da verdiği güçle onu deyim yerdeyse korkutmuştum, şaşırıyordu sanırım bu gibi durumlara ama o hali hazırda o dönemlerde bir oğlan çocuğu babalığına da pek alışkın değildi. İki ablam ve anneme pek benzemediğim kesindi..



" oynumdaki bütün güçlü yönler babamın bana 20 yıl önce parkta öğrettikleridir"



"..futbola olan bütün yeteneğim ve ilgim babamın kafasında ben doğmadan önce kendi yaşayamadıklarından oluşan oğul profilinin gerçekleşmesi adına beni altı yaşında gönderdiği yatılı okulun içerisinde allahın her günü futbol oynamak zorunda kalmamın sonucu oluşmuştur"



Annem ve babam futbolu ne kadar sevdiğimi biliyorlardı. Eğer bir şekilde maç yapma fırsatı çıkarsa benim oynayabilmem için ellerinden geleni yapıyorlardı.Maç da olsa koçun gözetiminde bir çalışma da olsa elime geçen fırsatı kullanıyordum.Bütün özel futbol okullarına gidiyordum.



Futbolu ne kadar sevdiğimi o günün sonunda yaşanılan tartışma sonucunda iyice öğrenmişlerdi. Sabah gidip akşam gelen insanların beni kurallarına boyun eğdirme şansı çok fazla yoktu. Sadece yapabildiği tek şey gücü olduğu halde bana forma,krampon gibi şeyleri almamakla sınırlı kalıyordu.Maçlarda oynamadığım için forma sorun değildi de kramponsuz tek insan olarak yine de antrenmanlara gidiyordum ama lisansım olmadığı için hafta sonu yapılan maçlardan uzak duruyordum. Öyle acı veriyordu ki asla ve asla onları izlemezdim. Bir Cumartesi günü babamın konuştuğu teknik direktörümüz evimize geldi. İki yaş büyük kategori olan "C Gençler" için yapılacak maça eksik oyuncu nedeniyle beni oynatmak istiyordu üstelik lisansım olmadan.. Babam önce krampon almam, formasını almam filan dedi ama ablama yalvar yakar ne olursa olsun geleceğimi hocaya bir şekilde anlattım. Bizzat teknik direktör bana krampon, forma v.s. her şeyi temin edeceğini söyleyerek cumartesi maça beklediğini iletti.

Hayatımda oynadığım ilk ve tek resmi maçtır. Maça hazırlanmak için kendimi çok fazla yıpratmamın yanı sıra duyduğum heyecan bir şekilde beni saha içerisinde görünmez kıldı. Her şeye rağmen sol koridorda bir kaç adamı dizip çizgiden yüzde yüzlük bir gol pozisyonu hazırlasam da bunun dışında sahada yoktum. Heyecandan önümü göremiyordum ki.. Başta fizik olarak ezildim onların arasında ama yine de doksan dakikayı çıkardım. Çok az topla buluşmama rağmen öyle yoruldum ki bu koşmaktan mıdır heyecandan mı bilemiyorum. Beklediğim gibi olmadı belki ama o heyecan, o forma ile maça çıkma, kenarda bekleyen anne-babalardan oluşan hatrı sayılı kalabalık.. O pozisyon içerisinde hemen herkesin alkışlaması, heyecan belirtileri.. tek tek hafızaya kazındı.

Babam haliyle gelmedi. Kenarda tanıdığım bir kaç insanın her şeye rağmen o pozisyonu babama anlatmasını bekliyordum. Anlatılsa dahi bunu ben yine bilmeyecektim ama anlatıldığını düşünerek kiralık formayı, kramponu verip evin yolunu tuttum..